Cur id non ita fit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Tubulo putas dicere? Duo Reges: constructio interrete. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam.

Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus?

Minime vero istorum quidem, inquit. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. An potest cupiditas finiri? Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur.

Immo alio genere;: Sed haec in pueris;
Bork: Haec dicuntur inconstantissime.
Bork: Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es.
Non semper, inquam;: Et quod est munus, quod opus sapientiae?
Bork: Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis.

In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;
Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret.
Quid enim possumus hoc agere divinius?
At, si voluptas esset bonum, desideraret.

Audeo dicere, inquit. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo.

Cumque duae sint artes, quibus perfecte ratio et oratio
compleatur, una inveniendi, altera disserendi, hanc
posteriorem et Stoici et Peripatetici, priorem autem illi
egregie tradiderunt, hi omnino ne attigerunt quidem.

Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus
beatum et aeternum?

Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.
Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum.
Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt.
Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?